Después de haber permanecido cerrada a causa de los destrozos ocasionados por el temporal marítimo, la Sociedad Fotográfica vuelve a abrir su Sala de Exposiciones con una exposición realizada por uno de sus socios, JOSE SAN FRANCISCO. El viernes día 27 de junio, la SFG nos presenta una buena colección de fotografías compuesta por una diversidad de retratos de personajes que conviven con nosotros. La cámara de José San Francisco nos acerca lo que parecía lejano y nos invita a observarlo.

Ibra

La muestra, titulada “TAN LEJOS, TAN CERCA”, permanecerá abierta hasta el 22 de julio, martes, en horario de 17 a 21 horas, de lunes a viernes, y de 17 a 20 horas, los sábados, en nuestra sede local de la C/ San Juan nº 27 de San Sebastián, en la Sala de Exposiciones Alberto Fernández Ibarburu.

Tan lejos, tan cerca
Anjel Lertxundi
Idris, el joven bereber protagonista de la novela La gota de oro de Michel Tournier, ha sido fotografiado en su aldea por una turista parisina, quien le promete enviarle una copia de la fotografía. Pasa el tiempo, y la turista no cumple su promesa, lo que obliga a Idris a viajar desde el desierto a París, porque siente que la fotografía que le hicieron se llevó consigo parte de su personalidad, algo de su alma.
La cámara de San Francisco nunca roba el alma de sus fotografiados, pero sí las busca. Para ello, mira, observa, trata de escudriñar en el interior de la persona observada. Su mirada busca, como lo hacía su paisano y poeta Claudio Rodríguez, “una mirada que transfigura” en los ojos de la persona observada, y cuando cree haberla encontrado, se acerca a ella para contar con su consentimiento. Fotógrafo y fotografíado sellan un pacto para que el acto de fotografiar no se convierta en intromisión, en invasión de la intimidad ajena, en hurto, sino en un encuentro que acerque lo que parecía lejano, que dé cobijo y carta de naturaleza a lo que tomamos por extraño y pasajero.
Aprender a ver, buscar el alma de lo que se ve. Un fotógrafo puede mirar sin ver. Puede mirar buscando únicamente lo que quiere ver. Puede mirar más allá de lo que se ve, procurando llegar más hondo y tratar de captar el alma de lo que hay ante el objetivo. Para un artista, el acto de mirar no sólo es acción; es, sobre todo, intención. Mirar requiere elegir el punto de observación, qué mirar y cómo hacerlo. Requiere también el momento oportuno. No hay mirada neutra: hay miradas más comprometidas, más certeras, más descarnadas, más experimentadas que otras. Miradas que no se conforman con lo primero que alcanzan a ver. Miradas que son la sal del mundo, su revelación.
La mirada y su intención marcan la fotografía de José San Francisco; rompen barreras; nos acercan rostros singulares, fisonomías de raíces lejanas. Su cámara nos acerca lo que parecía lejano, los rostros que San Francisco nos invita a mirar viven, de hecho, con nosotros, recorren nuestras calles, viven nuestras mismas vicisitudes y tienen nuestros mismos anhelos. Son como nosotros, son nuestros, sólo que, cuando nos cruzamos con ellos, apenas nos fijamos en sus rostros con alma, en las historias vivas que sus miradas cuentan.
Gracias a las fotografías de San Francisco podemos ver tan cerca lo que para nuestros prejuicios e ignorancia estaba tan lejos.

———————————-

Olatuak egindako kalteen ondorioz itxita egon ondoren, Gipuzkoako Argazkilari Elkarteak bere bazkideren bat den JOSE SAN FRANCISCO argazkilariak egindako erakusketa batekin bere Erakusketa Aretoan irekitzen du berriro. Datorren ekainaren 27an, ostirala, G.A.E.k gurekin bizi diren pertsonaien erretratu desberdinak osatuta argazki bilduma on bat aurkezten digu. Jose San Franciscoaren kamarak urrutikoa zirudiena hurbiltzen digu eta begiratzera gonbidatzen gaitu.

Ibra

Erakusketak, “HAIN URRUTI, HAIN HURBIL” uztailaren 22a arte, asteartea, iraungo du zabalik, astelehenetik ostiralera arratsaldeko 5etatik 9ak arte eta, larunbatetan, 5etatik 8ak arte, Donostiako San Juan kaleko 27.ean dagoen GAEren egoitzako “Alberto Fdez. Ibarburu’’ erakustaretoan.

Hain hurbil, hain urruti
Anjel Lertxundi
Idrisi, Michel Tournierren Urrezko tanta nobelako protagonista berbereari, argazki bat atera dio basamortuko bere herrixkan neska gazte paristar batek, argazkiaren kopia bat mutilari helaraztearen truke. Pasatzen da denbora, eta turistak bere hitza betetzen ez. Idris basamortutik Pariseraino joango da, uste baitu atera zioten argazkiak bere nortasunaren puska bat lapurtu ziola, gazteak bere arimaren zatitxo bat galdu zuela argazkia atera ziotenean.
San Franciscoren kamerak ez du sekula lapurtzen fotografiatuen arima, baina bilatu, bilatzen du. Horretarako, begiratu egiten du, behatu, kameraren aurrean dagoen pertsonaren barrua arakatzen du. San Franciscoren kamerak “itxuraldatzen duten begiradak” bilatzen ditu, Claudio Rodríguez herrikide eta poetaren hitzekin esateko, eta uste duenean aurkitu duela bila zebilena, harengana hurbildu eta argazkia ateratzeko baimena eskatzen dio. Argazkilariak eta erretratatuak itun bat izenpetzen dute, argazkia ateratzea ez dadin bestearen intimitatea zapuztea bilakatu, ez dadin lapurreta psikologiko bat izan. Horrela, argazkia enkontru bat bilakatzen da, urrutikoa zirudienaren hurbilketa bat, arrotz eta erratia iruditzen zaigunaren hemengotasuna erregistratzeko egintza solidarioa.
Ikusten ikasi, ikusten dugunaren arima bilatzen saiatu. Argazkilari batek begira dezake ikusi gabe. Halaber, begira dezake ikusi nahi duenaren bila baino ez. Baina begira dezake ikusten dena baino harago, argazkilaria saia daiteke objektiboaren aurrean daukaren arima ikusteko gogoz eta ahaleginez. Artista batentzat, begiratzea ez da egintza soil bat: asmoa da batez ere, intentzioa. Begiratzeak behaketaren abiapuntua erabakitzea eskatzen du, zer begiratu nahi den, nola jokatuko den.
Begiratzeak behaketaren talaia erabakitzea eskatzen du, beraz; zer begiratu nahi den erabakitzea; nola begiratu nahi den zehaztea. Eta eskatzen du begiratzeko une egokia bilatzea ere. Ez baitago begirada neutrorik: begirada batzuk beste batzuk baino konprometituagoak dira, zehatzagoak, ausartagoak, eskarmentu handiagoa dutenak. Ikusitako lehenarekin konformatzen ez direnak. Munduaren gatza diren begiradak izan ohi dira, mundua errebelatzen dutenak.
Begiradak eta begiratzeko moduak markatzen dute San Franciscoren fotografia; mugak hausten dituzte; aurpegi bakanak hurbiltzen; sustrai urrutietako fisonomiak geureganatzen. San Franciscoren kamerak urrutikoa zirudiena hurbiltzen digu; argazkilariak, izatez, gurekin bizi direnen aurpegiak eskaintzen dizkigu, gure kaleetan dabiltzanenak, gure antzeko bizitzak bizi dituztenenak, gure gurari antzekoen atzetik dabiltzanenak. Gu bezalakoak dira, gureak dira. Kontua da haiekin gurutatzatzen garenean, apenas ikusten ditugula beren aurpegi arimadunak, apenas erreparatzen diegula haien begiradek kontatzen dizkiguten historiei.
San Franciscoren argazkiei esker, hurbil-hurbil ikus dezakegu hain urruti zegoena gure aurreiritzien eta ezjakintasunaren kulpaz.

0 comentarios

Dejar un comentario

¿Quieres unirte a la conversación?
Siéntete libre de contribuir

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *